
“Ato donin të thyenin një tabu” nga Pajtim Sejdinaj
“Ato donin të thyenin një tabu” është shkrimi letrar i Pajtim Sejdinaj, me të cilin ai merr pjesë në konkursin “Antologji kujtimesh”, i mundësuar nga Albas.
“Ato donin të thyenin një tabu” është shkrimi letrar i Pajtim Sejdinaj, me të cilin ai merr pjesë në konkursin “Antologji kujtimesh”, i mundësuar nga Albas.
Kujtimet i kam vendosur në raftet e kujtesës. Ato u ngjajnë librave të vendosur me kujdes në bibliotekë. Shkoj ç’do ditë dhe çmallem me to. I ngjajnë një kopshti me lule që nuk thahen dimër e behar. Shpesh më marrin për dore (si një fëmijë) dhe më gjezdisin nëpër labirintin e tyre. Mua më duket sikur kanë ndodhur sot. Ndërmend një ditë të bukur maji, kur lulet e bardha të qershive i ngjajnë një mali me borë.
Atë ditë kisha shkuar më shpejt se ditët e tjera në shkollë. (Shkolla është një godinë dy kate e rrethuar me mur, me një oborr të madh ku gjallojnë lloj-lloj lulesh.) Te dera e shkollës po më prisnin tri vajza. I njoha. Njëra prej tyre ishte kryetare e shoqatës “Dashamirësit e letërsisë” (e krijuar në shkollë për menaxhimi e aktiviteteve kulturore-artistike). Dy të tjerat ishin shoqet e saj maturante.
– Mirëmëngjesi! – u thashë.
– Mirëmëngjesi! – m’u përgjigjën ato njëzëri.
– Drejtor! – m'u drejtua vajza që ishte kryetare, – duam të bashkëbisedojmë me ju.
– Urdhëroni! – u thashë duke u ngjitur në katin e dytë, ku ishte drejtoria. Hapa derën. – Urdhëroni, uluni! – u thashë duke buzëqeshur dhe duke drejtuar dorën nga karriget.
Vajzat u ulën.
– Kemi një projekt, – tha vajza që ishte kryetare, duke më zgjatur një dosje, – duam të zhvillojmë “Miss dhe Mister shkolla”. Projektin e keni në dosje.
I vështrova vajzat me kujdes. E kuptova, ato donin të thyenin një tabu.
– Mirë, do ta diskutojmë! – u thashë vajzave.
Ra zilja për rreshtimin e nxënësve. Vajzat shkuan në klasë.
E lexova me vëmendje projektin. Në vetvete isha i bindur se ky aktivitet duhej bërë. E dija se përpara dilnin disa dilema, që duheshin zgjidhur me gjakftohtësi. Shkollën e mesme banorët e konsideronin si Universitet të Fratarit (Mallakastrës së Sipërme), ndaj duhej ruajtur me fanatizëm imazhi i saj, por gjithashtu duhej pasuruar më tej. Nxënësit vijnë nga 12 fshatra të Fratarit, por dhe nga fshatrat e Tepelenës.
Në pushimin e gjatë fola me mësuese Vjolën (si mësuese koordinatore me qeverinë e nxënësve, me këshillin e prindërve dhe për aktivitetet kulturore-artistike në shkollë). Bashkëbiseduam për çështjen në fjalë.
– Shikoje projektin, – i thashë, – dhe flasim.
– Drejtor! – më tha, – është pak i vështirë.
– Por jo i pamundur! – iu përgjigja. Mori projektin dhe doli. Mbas dy ditësh u bë mbledhja e përbashkët midis këshillit të mësuesve, këshillit të prindërve, qeveris së nxënësve dhe shoqatës “Dashamirësit e letërsisë”. Me pjesëmarrjen e përfaqësuesve të pushtetit lokal dhe Zyrës Arsimore. Debati qe i ashpër. Kishte prindër të cilët, për shkak të mentalitetit, nuk ishin dakord. Por me këmbënguljen e qeverisë së nxënësve u arrit gjithçka. Kështu që filloi zbatim i projektit. U sensibilizuan të gjithë nxënësit e shkollës.
Projekti ishte i ndarë në dy faza. Në fazën e parë, konkursi brenda klasave (përzgjedhja e nxënësve konkurrues) dhe në fazën e dytë, konkursi midis klasave. Në projekt ishin me detaje të gjitha. Një përfaqësi e nxënësve së bashku me mësuesen Vjolën shkuan dhe biseduan me kryetarët e komunave dhe bizneset e zonës. Ata u treguan të gatshëm për sponsorizimet.
Filluan përgatitjet. Skena u projektua të ndërtohej si një podium para oborrit të shkollës, nga një biznesmeni (në mungesë të sallës). U gjetën kostume popullore të zonës si dhe larmi veshjesh të tjera. Skenari, skenografia, koreografia, regjia u përgatit nga vetë nxënësit. Të gjitha provat bëheshin pas orës së mësimit.
Një ditë, te dera e drejtorisë po më priste mësuese Vjola së bashku me një maturante. Vura re se maturantja ishte e shqetësuar.
– Ka ndonjë problem? – pyeta mësuese Vjolën.
– Po! – më tha ajo me gjysmë zëri.
U futëm në drejtori.
– Nora ka një problem, – më tha mësuese Vjola, – nuk e lënë prindërit të marrë pjesë në konkurrim.
Vura re se vajzës iu mbushën sytë me lot.
– Mos u mërzit! – i thashë, – do të bisedoj unë me ta. Ti vazhdo provat.
I njihja mirë prindërit e vajzës. Ata kishin 10 fëmijë dhe unë e kuptoja shumë mirë dilemën e tyre. Ndaj mendova t’u shkoja në shtëpi. Të nesërmen, mbas mësimit, u shkova në shtëpi. I zoti i shtëpisë më priti me atë bujarin e tij. Biseduam gjerë e gjatë për hallet, problemet, bujqësinë. Pastaj unë ia solla fjalën te vajza.
– E ke mirë vajzën me mësime! – i thashë.
Për vete! – m'u përgjigj. – Ia kam bërë të qartë, unë nuk kam lekë ta çoj me shkollë. Të bëhet e zonja e vetes, – përfundoi ai.
Në atë çast hyri vajza.
Mirë se erdhët! – tha ajo duke më përqafuar dhe u ul midis prindërve.
– Ne, – vazhdova bisedën unë, – do të zhvillojmë një aktivitet ku do të marrë pjesë dhe vajza juaj, – i thashë duke i sqaruar vështirësitë e aktivitetit dhe duke e parë në sy.
U mendua pak dhe pastaj tha: – Po ti, i di hallet e mia? Këto aktivitete kërkojnë shpenzime. Pastaj, thashethemet... ti je vetë nga fshati. Kësaj i thonë, merr peshqirin e mbyll gojën e miletit, – dhe uli sytë në dysheme.
E kuptova shqetësimin e tij dhe i thashë: – Unë i di hallet e tua. Sa për kostumet, i kemi siguruar ne. Ndërsa për sa i përket mentalitetit, i kemi biseduar që kur vajza filloi vitin e parë. Ajo është me shoqe, atje është dhe vajza ime.
– Ashtu?! – tha nën zë.
– Jepi fjalën drejtorit! – i tha e shoqja (që deri atëherë nuk kishte folur).
E po dakord! – tha ai dhe u drejtua nga vajza: – Me mendjen në kokë!. . .
Vajza u ngrit dhe puthi të atin e të ëmën, si dhe më përqafoi edhe mua. Ju presim si familje ditën kur të zhvillohet aktiviteti! – u thashë me të qeshur.
– Do vijmë, do vijmë! – tha e shoqja.
U takuam dhe u ndamë. Të nesërmen bisedova me mësuese Vjolën. I thashë për çfarë bisedova me prindërit e Norës dhe se provat duhet të vazhdonin rregullisht. Nga dritarja e drejtorisë pashë Norën të qeshur e të gëzuar.
Aktiviteti u zhvillua më 25 Maj (ditën e lindjes të poetit kombëtar Naim Frashërit). Orkestra dhe këngëtarët ishin nga vetë nxënësit. Skenografia ishte përgatitur me një larmi ngjyrash. Ajo i ngjante një kopshti ku vallëzojnë yjet. U bënë njoftimet nëpërmjet postimet të afishuara në çdo lagje dhe fshat, si dhe njoftime që iu dërguan prindërve të nxënësve nga drejtoria e shkollës. Pjesëmarrja ishte e jashtëzakonshme. Oborri i shkollës ishte mbushur plot me njerëz (nxënës nga shkollat 9-vjeçare të zonës, të rinj, prindër dhe të ftuar nga pushteti vendor dhe Zyra Arsimore). Jakupi (babai i Norës) kishte ardhur së bashku me gruan dhe fëmijët.
Ky aktivitet më ka mbetur në mendje si më mbresëlënës nga të gjitha aktivitetet e zhvilluara në shkollë.
Pajtim Sejdinaj
Pajtim Sejdinaj ka lindur më 16 mars 1956, në fshatin Bejar-Fratar-Mallakastër. Shkollën e mesme e ka mbaruar në Fier për agronom. Ka mbaruar për gjuhë shqipe dhe letërsi në Universitetin “Eqerem Çabej”, në Gjirokastër. Ka punuar si mësues në shkollën e mesme në Fratar dhe Ballsh, si dhe në shkollat 9-vjeçare në Ninsh e Bejarsi; gjithashtu ka qenë drejtor shkollë në këto shkolla. Është marrë me krijimtari letrare. Ka botuar 2 vëllime poetike dhe një monografi. Është marrë me studime në fushën e folklorit; inkurajues i talenteve të reja në shkollat ku ka punuar. Ka dalë në pension.
© Portali Shkollor- Të gjitha të drejtat e rezervuara. Ndalohet kopjimi pa lejen tonë.
“Pak nga 30 vite emocion, pasion dhe dashuri për profesionin…” nga Albana Rrushi
“Një copëz jete...” nga Anila Ballhysa
“I lëndova prej pyetjes së librit” nga Albana Dollani