Disa poezi nga nxënësi Halit Trakanaku
Nxënësi Halit Trakanaku i shkollës “Sami Frashëri” në Belsh, ndan me ne disa poezi të tij. Të shkruarit është një nga pasionet e tij. Ju ftojmë të lexoni poezitë e mëposhtme.
Pasqyrë e shpirtit
Në pasqyrë të shpirtit tim
Do lundroj me varkë pa vela
Duke vështruar botën si vegim
I humbur mes dallgësh , kaçurrela.
Mendja më fluturonte mbi ujin e kulluar
Sytë më lageshin prej shiut me kripë
Deti përmes çahej prej dashurisë së cunguar
Në copa letrash, mozaikë.
Si t’i ngjisja vallë këto letra?
Më dukej disi e vështirë
Një det të tërë me kthetra
Që të gërricnin e të rripnin pa mëshirë.
Nuk e di ç’telajo do formohej
Prej këtyre grimcave ngjyra-ngjyra
Por me siguri do trazohej
Një det i pafundmë me qindra fytyra.
Dot nuk arrita ta bëja kristal
Atë ujë të magjishëm
Që për pak desh e ktheva në moçal
Detin e bukur e të volitshëm.
(Sqarim: Deti simbolizon jetën tonë , çdo njeri e ndërton si dëshiron jetën e tij dhe “lundron” në pasqyrimin e gjërave të krijuara në këtë jetë. Lundron i drejtuar nga këto gjera dhe jo nga vela, përpiqet të depërtojë mes pengesash të dendura dhe të shtrembra si kaçurrela. Jeta e një njeriu është e përbërë jo vetëm nga vetvetja e tij, por nga shumë njerëz që hasen dhe takohen gjatë rrymave te saj ashtu sikurse deti me shumëllojshmërinë e tij përbrenda. Ajo është e vështirë dhe ka njerëz që zakonisht gërricen me ty apo të rrjepin në kuptimin që të lëndojnë. Pra e thënë ndryshe, jemi ne ata që ndërtojmë jetën dhe në fund jemi po ne ata që lundrojmë në pasqyrimin e saj.)
Në stacion do pres!
Në stacion të trenit do jem
I vetmuar e i brengosur
Në duar me një shishe helm
Si i marrë ndër të gjallë i groposur.
Do pres gjer sa të agohet
S’ka rendësi në diell a shi
Për mua çdo gjë përballohet
Përveçse zhurma e trenit breshëri.
Do i rri zgjuar natës së pafundme
I shtrirë mbi një pllakë të mermertë
Duke vështruar minutat me zor të kalueshme
Për të pritur trenin e orës dymbëdhjetë.
Dhe më në fund kur treni të mbërrijë në stacion
Për mua nata do mbarojë
Tashmë një jetë e re rifillon
Falë pritjes së gjatë dhe trenit që e pasoi …
(Sqarim: Jeta ne thelb të saj nënkupton pritje. Gjatë të gjithë ciklit jetësor ne jemi në pritje të asaj çka fati rezervon dhe të asaj që ne ndërtojmë. Edhe momentet më të vështira, thjeshtë duro, durimi është parësor. Gjërat vinë si pasojë e asaj që ne kemi bërë prandaj lëre kohën të të shpërblejë.)
Rrëzë kafazit të shpirtit!
Jetoj në mjegullnajën e mendimeve të mia
Mbyllur në kafazin e shpirtit tim
Lundroj në morinë e ëndrrave lugina
Me zëne më të voglin frymëzim
Përpiqem të rrok çelësin e mallkuar
Që ta hap një here e mirë të ligështinë dryn
Të jetoj dhe unë jetën ideale ,me gonxhe zbukuruar
Porsi harabel që kënaqet me flladin që frynë.
Do përpiqem gjer sa ta realizoj
Mos , mos më thoni ide utopike
Derën e kafazit në ajër do shpartalloj
E kurrë mos u pafshim do i them kësaj jete toksike.
Hëh , do ta quaja toksicitet komunist
Që dita-ditës po më mbyt
Në këtë realitet egocentrist
Që sa po vjen në humnerë më thellë po më zhyt.
Por nuk dorëzohem, do luftoj
Se jeta e tillë, qenka luftë
Gjer sa derën e kafazit në ajër të shpartalloj
Të valëvis i lire si ndër shkopinj flamujt...
(Sqarim: Kjo poezi në një farë mënyre ngre ne piedestal lirinë , si gjëja me e çmuar që zotërojmë . Edhe pse liria fizike mund te jetë e kufizuar , liria le ta themi absolute ekziston ne mendimet dhe në imagjinatën e njeriut që mediton . Por rëndësishme është përpjekja që bën gjithsecili prej nesh , për të ruajtur LIRINË. Tashmë më vjen ndërmend të citoj fjalët e filozofit Seneka : "Filozofi është i lirë edhe në burg".)
Perëndim dhe agim-përgjigja ...
Në dritën e diellit të shëmtuar
Qëndroja i ulur këmbëkryq
Duke soditur ndër liqenin e kulluar.
Bashkë me rrezet fjalëkryq
Kisha orë e përgjigje s’gjeja
Shfletoja libra si “ i çmendur “
Por dot kohën nuk e ktheja.
Sepse nata tashmë kishte fjetur
Në agim dielli kishte lindur plot shpresë
mbi qerpikun tim të mbyllur
Jeta vazhdonte në rrugët dhe tavolinat e kafenesë
Edhe pas një nate të errët e të vyshkur ...
(Në këtë poezi kam dashur të tregoj që të gjithë jemi kalimtarë në këtë jete dhe përgjigja e enigmës së jetës është e thjeshtë , "lindje -agimi" dhe "vdekje - perëndimi". E rëndësishme është gjëja që lemë pas , dashuria që dhurojmë dhe shijimi në maksimum i jetës tokësore .)
Nga Halit Trakanaku
Nxënës i shkollës “Sami Frashëri” Belsh
© Portali Shkollor- Të gjitha të drejtat e rezervuara. Ndalohet kopjimi pa lejen tonë.
“Biblioteka ime, universi im”, ese nga nxënësi Aleksandër Xhembulla
Ese/ "Frika ime më e madhe në jetë!"
“Atdheu”, poezi nga nxënësi Glejdis Çibuku