Zhvillimi i fëmijëve nëpërmjet shembullit tonë dhe jo edukimit komandë

Ne duhet të mësojmë të bëjmë një hap prapa, të qëndrojmë të qetë, ta konsiderojmë fëmijën si një qenie të gjallë përveç nesh, i cili ka personalitetin e tij të ndryshëm nga i yni, ka synimet për të arritur, ka arritjet e tij për të festuar! Shkrim nga Msc Emanuela Dervishi, punonjëse Sociale.

Sa herë na ndodh ne të rriturve të ftojmë me këmbëngulje fëmijën të përshëndesë apo falënderojë një person të caktuar?

Nëse dikush e përshëndet fëmijën tonë ose i jep diçka, ne ndiejmë nevojën ta ftojmë të përgjigjet në mënyrë të sjellshme, ndonjëherë duke këmbëngulur që ta detyrojmë të thotë një "përshëndetje" ose një "faleminderit". Në këtë mënyrë, nëse përsërisin atë që duam t'i dëgjojmë të thonë, ndihemi të qetë me ndërgjegjen tonë, jemi sjellë si prindër të mirë, kemi përmbushur rolin tonë edukativ.

Në realitet, edukimi në komandë nuk mëson asgjë, veçanërisht nëse fëmija është i vogël: në fakt, ai mëson vetëm dhe ekskluzivisht me shembullin tonë. Nëse ne të rriturit sillemi dhe jemi në gjendje të shprehim mirënjohjen tonë ose të përshëndesnin edhe të panjohurin që takojmë në shëtitje, atëherë fëmija do të jetojë në këtë mënyrë të qenurit dhe me imitim do t'i zbatojë edhe vetë këto qëndrime. Përndryshe nuk do t'i zbatojë ato

Ky është edukim i vërtetë: duke përdorur pak ose aspak fjalë dhe duke vepruar në jetën e përditshme. Shpesh të heshtësh dhe të sillesh sipas vlerave që duam t'u përcjellim fëmijëve tanë është më e vështirë se komandat e thjeshta të folura, por ju siguroj se mënyra e parë e të vepruarit lë gjurmë të pashlyeshme, transmeton një mesazh të fortë dhe të qartë, është më shumë. E kuptueshme dhe e qartw se njw mijw fjalw. Pastaj është fakti që një "përshëndetje" ose një "faleminderit" janë fjalë të rëndësishme, shpesh të vështira për t'u shqiptuar edhe për një të rritur dhe një fëmijë mund të mos ndihet gati për ta bërë këtë dhe për t'u hapur aq shumë me botën e jashtme. Duhet respektuar dhe jo përshpejtuar fazat e zhvillimit të fëmijëve, duhen respektuar heshtjet, vonesat e tyre. Kur të ndihen të fortë dhe krenarë që janë të mëdhenj, do të vijnë të pushtojnë hapjen e tyre ndaj botës dhe me natyrshmëri dhe sinqeritet ata do të përshëndesin dhe falënderojnë në kohën e duhur, për sa kohë që familja ka frymëzuar mirënjohjen dhe dëshirën për të ndarë dhe shkëmbyer me botën e jashtme.

Prandaj, të qenit i përshëndetur dhe i falënderuar si ushtarë të vegjël lodër nuk ka të bëjë fare me edukimin, por me nevojën tonë të rritur për të mos qenë në gjendje të jetojmë heshtjen e fëmijëve tanë. Nëse falënderojnë ose përshëndesin vetëm pas ftesës tonë këmbëngulëse për ta bërë këtë, vlera e asaj përshëndetjeje ose falënderimi është zero, si për ata që e thonë ashtu edhe për ata që e marrin. Më mirë, pra, të mësojmë të mirëpresim heshtjet e fëmijëve tanë dhe të emocionohemi në përshëndetjen e parë spontane që vjen prej tyre: e zhytur në kuptime, pasuri dhe vlera të thella emocionale! Dhe nëse vërtet nuk bëjmë dot pa fjalë, atëherë le t'i përdorim ato me kuptim dhe vetëdije: nëse duam ta shoqërojmë fëmijën tonë për të përshëndetur dhe falënderuar, le të mos e bëjmë këtë përmes një urdhri që ata do ta përvetësojnë, por që nuk do ta shoqërojnë kurrë. Me kuptimin e vërtetë të atij veprimi, ne preferojmë përdorimin e përrallave, tregimeve apo anekdotave që flasin se sa mirë është të përshëndesësh dikë, sa e bën tjetrin të ndihet i rëndësishëm, sa e këndshme është të marrësh një falënderim! Ka shumë raste kur i rrituri vepron në vend të fëmijës: kur e fton të puth dikë, kur i përgjigjet një pyetjeje që i bëhet fëmijës dhe jo atij, kur nuk e lë të lirë të bëjë gabime dhe madje e korrigjon. Përpara se të ketë mundësi të bëjë një gabim.

Ne duhet të mësojmë të bëjmë një hap prapa, të qëndrojmë të qetë, ta konsiderojmë fëmijën si një qenie të gjallë përveç nesh, i cili ka personalitetin e tij të ndryshëm nga i yni, ka synimet për të arritur, ka arritjet e tij për të festuar!

Ne duhet të mësojmë të njohim nevojat tona prindërore dhe t'i konsiderojmë ato si diçka që ka të bëjë vetëm me veten dhe jo fëmijët tanë: puna e vetë-edukimit që duhet të kryejë i rrituri është e vështirë dhe e lodhshme, por nëse kemi vendosur të marrim përsipër këtë detyrë të mrekullueshme, ne duhet ta zbatojë atë me vendosmëri, seriozitet, guxim dhe entuziazëm. Vetëm kështu mund të dëshmojmë spektaklin e bukur të fëmijës tonë teksa rritet. Sipas Daphne Rose Kingma, autore e famshme amerikane, “duke thënë faleminderit krijo dashuri” dhe e njëjta gjë vlen edhe për përshëndetjen: të dyja janë mënyra shpirtërore e të jetuarit, i japin një kuptim të thellë dhe të vërtetë ditëve tona, na lidhin me të tjerët dhe për egon tonë më të thellë dhe më të mençur. Ja, kjo është ajo që duhet t'u mësojmë fëmijëve tanë: të jetojnë me kujdes, dashuri dhe pasion!

Bibliografia

1-Educare i bambini alla felicità. Vol. 2: Come rendere il mondo un posto migliore attraverso l'educazione -pag 45-58 ISBN9788886696791Marco Masella 2019

2-Il mestiere più difficile del mondo. Come si «diventa» genitori –ISBN 9788828200406dMassimo Ammaniti Paolo Conti edito da Solferino, 2019

Nga Msc Emanuela Dervishi, punonjëse Sociale