Mësuesi, arkitekti i së nesërmes

Nga Manushaqe Hoxha Laçi

Mësuese kimie në gjimnazin "Skënderbeu" Krumë, Has

Në bankat e heshtura nxënësit rrinë,

me sy që kërkojnë një ndriçim nga larg,

aty vjen mësuesi, me zemër plot dritë,

me fjalën që mbjell një fillim të bardhë.

S’është veç mësues, por shpirt i qartë,

një udhërrëfyes në stuhitë e jetës,

që mëson me zemër, me dorë të artë,

pa u lodhur, pa pritur të mbledhë shpërblimet.

Një qiri që digjet e të tjerët ndriçon,

një tokë që e mbjell pa zë e pa trumbeta,

një sy që përtej notës e librave shikon,

një zë që zgjon ëndrrat nga heshtja.

Formon mendjen dhe shpirtin e dlirë

bën nxënësin të besojë që triumfon,

se brenda tij fshihet e madhja fuqi,

që pret të zgjohet nga dora që kupton.

Me fjalët e kujdesshme farë jete mbjell,

në shpirtin e një brezi që do të vijë,

çdo vështrim i tij, një dritare plot diell,

drejt një bote më të mirë, më të ndritshme, më të lirë.

Në një botë ku gjithçka tretet e ndryshon,

mësuesi si gur në themele mbetet,

sepse me dashuri e durim ndërton,

atë që s’mund ta shembin as shekujt, as tërmetet.

Prandaj le ta duam, ta çmojmë me shpirt,

se pa të, s’ka nesër, s’ka dritë, s’ka jetë.

Mësuesi është shpresa, fjala, rruga që ndrit,

shoqërinë drejt dritës e çon në çdo hap, përjetë.

***

Nëse shoqëria është një kopsht i madh me bimë të ndryshme, atëherë mësuesi është kopshtari i palodhur që me durim, përkushtim dhe dashuri kujdeset për çdo filiz të ri që rritet në këtë tokë. Nuk mbjell vetëm dije, por mbi të gjitha mbjell frymëzim, moral dhe ndjenjë përgjegjësie për të nesërmen. Është zëri i parë që e bën fëmijën të besojë se ka vlerë, syri që sheh përtej mungesës dhe gabimeve, dora që udhëheq drejt horizontit të pafund të dijes.

Mësuesi është themeli mbi të cilin ngrihet çdo brez. Nuk ndërton ura betoni apo rrugë asfaltike, por ndërton ura mendimi, krijon rrugë shpirtërore dhe ndriçon udhët që shpesh janë të mjegullta për një mendje të re. Mësuesi flet për botën jo vetëm me fjalë, por me shembull, me pasion dhe me zemrën e tij të madhe. Ai është si qiriri që digjet për të ndriçuar të tjerët, pa u ankuar kurrë për dritën që po humbet nga vetja.

Ndikimi i tij nuk matet me statistika, por me jetë të ndryshuara. Një fjalë inkurajuese nga një mësues në klasë mund të bëhet shtysë për një nxënës që sot heziton të flasë, e nesër të bëhet lideri i së ardhmes. Një vështrim i ngrohtë mund të shuajë ankthin e pasigurisë, dhe të ndezë guximin për të ecur përpara. Mësuesit nuk shpikin heronj, por i zbulojnë ata në heshtje dhe i rrisin me dashuri.

Shoqëria që nderon dhe vlerëson mësuesin është një shoqëri që investon në të ardhmen e vet. Sepse çdo mësues i mirë është një arkitekt i së nesërmes. Ai nuk jep thjesht mësime, por formon karaktere, krijon qytetarë të ndërgjegjshëm, të ndershëm dhe të aftë për të ndryshuar botën.

Në kohëra të turbullta është busulla morale dhe në kohëra të qeta është shtytja drejt përmirësimit. Nuk ka profesion më fisnik se ai që formon njerëz, që kultivon mendjen dhe ndriçon shpirtin. Një shoqëri që investon në arsim është një shoqëri që beson në zhvillim dhe mësuesi qëndron gjithmonë në zemër të këtij zhvillimi.

Mësuesi është si një poezi që nuk lexohet vetëm me sy, por ndihet me zemër. Roli i tij është i pamatshëm dhe ndikimi i tij është i përjetshëm. Shoqëria e ardhshme është pasqyra e mësuesve të sotëm. Dhe sa më shumë të ndriçojnë ata, aq më shumë do të ndriçojë e ardhmja jonë e përbashkët.